Αν και τέτοιες ομάδες υφίστανται εδώ και γενιές (στο πρόωρο 1800s, η βρετανική και ξένων της δουλείας που έπαιξε ένα ισχυρό ρόλο στην κατάργηση της δουλείας νόμους), πρόσφατες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές έχουν δώσει νέα ζωή αυτά τα συνήθως εθελοντική, μη κερδοσκοπική, "θέμα-driven" οργανώσεις. Αλλαγή την κατάρρευση του κομμουνισμού, η εξάπλωση της Δημοκρατίας, τεχνολογικής και οικονομικής ολοκλήρωσης (παγκοσμιοποίηση, εν ολίγοις) έχουν βοηθήσει κάθε ΜΚΟ που αυξάνονται. Η ίδια η καθολικοποίηση επιδείνωσε μια σειρά από ανησυχίες για το περιβάλλον, εργατικά δικαιώματα, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των καταναλωτών, και ούτω καθεξής. Εκδημοκρατισμού και τεχνολογικές εξελίξεις έχουν ξεσηκώσει τον τρόπο με τον οποίο πολίτες μπορεί να ενώσει, να εκφράσει την ανησυχία τους. Κυβερνήσεις έχουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου της πίεσης από τις ΜΚΟ. Αναμφισβήτητα, ωστόσο, είναι διακυβερνητική θεσμικά όργανα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, τις υπηρεσίες του ΟΗΕ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) που αισθάνθηκαν περισσότερο, λόγω της έλλειψης τους για πολιτική επιρροή. Λίγοι βουλευτές θα αντιμετωπίσει την άμεση πίεση από το ΔΝΤ και του ΠΟΕ, αλλά κάθε policymaker πρόσωπα πίεση από ομάδες πολιτών με ειδικά συμφέροντα. Προσθέστε σε αυτό την κακή δημόσια εικόνα ότι έχουν αναπτύξει αυτά τα τεχνοκρατική, απρόσωπη γραφειοκρατία, και είναι περίεργο το γεγονός ότι είναι δημοφιλές στόχους για την ΜΚΟ "σμήνη". Πώς οι κυβερνήσεις και διακυβερνητικούς οργανισμούς στις ΜΚΟ θα μπορούσε να έχει τεράστιες επιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένων των οικονομιών του κόσμου. Εξίσου σημαντική θα είναι πώς ΜΚΟ οι ίδιοι ανταποκρίνονται σε μεγαλύτερο έλεγχο και στις αυξανόμενες ανησυχίες σχετικά με το πόσο υπεύθυνοι είναι και σε ποιον.