U devetnaestom veku Pariz je postao centar uticajne škole slikanja i skulpture, koja je doživela svoj vrhunac u izuzetno impresivnim inovacijama impresionizma i postimpresionizma. Kao rezultat toga, ranih godina dvadesetog veka Pariz je postao magnet za umetnike iz celog sveta i žarište glavnih inovacija savremene umetnosti, posebno fovizma, kubizma, apstraktne umetnosti i nadrealizma. Termin "Pariska škola" je počeo da opisuje ovu pojavu. Dva glavna slikara pariske škole bili su: Pablo Pikaso koji se iz svoje rodne Španije preselio u Pariz 1904. i francuz Anri Matis. Pionir savremenog vajarstva, Konstantin Brankuzi, takođe je došao u Pariz iz Rumunije 1904.godine, a slikar i vajar Amedeo Modiljani doselio se iz Italije 1906. Čaim Sutin se doselio iz Rusije 1911. Ruski slikar Mark Šagal živeo je u Parizu u periodu od 1910. do 1914.godine, a nakon toga ponovo od 1923. do 1939. i od 1947. do 1949., nakon čega se preselio na jug Francuske. Holandski pionir čistog apstraktnog slikarstva, Pit Mondrijan, naselio se u Parizu 1920.godine, a Vasilij Kandinski 1933. Period umetničkog vrhunca Pariske škole prekinut je Drugim svetskim ratom, mada se termin i dalje koristio za opisivanje pariskih umetnika. Međutim, otprilike od 1950. dominacija ove škole je popustila pred procvatom Njujorške škole.